Een schip dat aan de horizon verdwijnt,
verdwijnt wel uit het zicht maar niet uit het hart
In memoriam Annie van den Eertwegh-Peeters
Annie van Lei van de melkboer
Vanaf het begin van de huidige groep veteranen was Annie steevast aanwezig. In het begin samen met haar man Lei naar de wedstrijd kijken en zij zelf dan onder de rust voor de thee zorgen en later voor de broodjes. Na het plotselinge sterven van haar man Lei bleef ze toch telkens naar de veteranen komen om te zorgen voor de thee en na afloop van de wedstrijd voor de broodjes en de koffie. Ook ging ze vanaf die tijd bijna altijd mee als vaste supporter naar de uitwedstrijden.
Bij de vele uitjes die de veteranen destijds hadden was Annie ook bijna altijd aanwezig, zoals familiedag, het beugelen en de toepavond. Niet dat ze mee deed toepen maar er moest toch voor “haar“ jongens iets te eten op de tafel komen. Ook bij de familiedagen was Annie graag aanwezig en zij genoot van de kleine jeugd die de hele dag aanwezig was op het sportpark. Je kon bijna zeggen dat Annie op deze dag de “Oppas oma “ was van de veteranen. Maar zij genoot hiervan.
Ook op de jaarvergaderingen was Annie altijd aanwezig, had nooit wat aan te merken en als ze al wat zei, dan was het meestal dat ze de veteranen bedankte voor weer een geweldig jaar.
De laatste jaren ging het wat minder. Annie durfde zoals ze zelf zei niet meer met de fiets te komen maar als ze opgehaald werd en iemand bracht haar naar huis dan was ze zeker aanwezig. Dit werd dus ook bij bijna iedere thuis- en uitwedstrijd geregeld. Dit is ze een hele tijd nog blijven doen. Uiteindelijk gaf Annie te kennen dat ze ging stoppen met haar lidmaatschap van de veteranen. Dit was voor het bestuur de aanleiding om Annie een lidmaatschap te geven voor haar leven en ook de titel Lid van Verdienste voor het vele werk wat zij gedaan heeft voor de veteranen. Niet voor niets werd Annie toen ook voorgedragen aan de KNVB voor de titel Kantinemedewerkster van het jaar. Zij mocht met 1 persoon naar de KNVB bekerfinale in de Kuip in Rotterdam. Hier werd ze gehuldigd door de toenmalige voorzitter van de KNVB Jeu Sprengers met de volgende woorden:
Veur dees vrou heb ik echt respect en ich doot dees huldiging denn ouch in mien eige taal, want ze wooent neet wiet van mich aaf. Ruum 70 jaor en denn noch iddere zaoterdaag en zondaag in de kantine te sjtaon öm voer de jongere die op zondaag voetballen en de aodjes (veteranen) op zaoterdaag van un druuegje en naatje te veurzeen. Det vinj ich nog ins unne vreejwilliger (Jeu wist toen nog niet dat Annie nog nooit een pilsje getapt had). En daorum verdeent ze dees oorkonde met hieel vuuel respect.
Toch gingen bij Annie de jaren tellen en kwam ze de laatste jaren niet meer naar de veteranen toe vanwege haar gezondheid. Wel brachten de veteranen haar op haar verjaardag nog een aantal keren een bloemetje, dat vond ze leuk en er werd weer even bijgepraat.
De laatste paar jaar ging de gezondheid van Annie toch verder achteruit en ging ze naar het verzorgingstehuis alwaar ze afgelopen maandag is overleden.
Annie bedankt voor wat je allemaal voor de voetbalclub en speciaal voor de veteranen betekent hebt. En zoals een oud trainer dit ooit gezegd heeft:
We zullen je nooit, nooit, nooit maar dan ook nooit vergeten.
Annie bedankt
Wij wensen kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en verdere familie, vrienden en kennissen veel sterkte om dit grote verlies te verdragen.